Ένα σημαντικό λάθος στην οργάνωση της τελετής έναρξης των Ολυμπιακών αγώνων στο Λονδίνο ήταν ότι την προγραμμάτισαν να συμπέσει με ένα ραντεβού που είχαμε με φίλους, στην φάρμα τους, να ψήσω σουβλάκια στα 1000 μέτρα υψόμετρο όπου δεν έχει δρόμο, τηλεόραση ή τηλέφωνο. Όταν επιστρέψαμε στο σπίτι είχε ήδη παρελάσει η Ελλάδα. Κι έτσι το μόνο που μου έμεινε ήταν να διαβάσω άρθρα και σχόλια ανά τον κόσμο για να πάρω μια ιδέα από τις αντιδράσεις κάθε λαού.
Από ότι φαίνεται, όπως έγραψαν οι Τάιμς της Νέας Υόρκης, οι Βρετανοί παρουσίασαν την πλευρά της κοινωνίας τους στην οποία υπερτερούν από τον υπόλοιπο κόσμο: την ικανότητα αυτοσαρκασμού εμπεδωμένου στην αυτοπεποίθηση.
Καλύτερα το είπε σε ένα τουήτ ο Βρετανός παρουσιαστής του CNN Πίερς Μόργκαν όταν έγραψε: "Μου αρέσει ήδη! Είναι τόσο Βρετανικό που δεν θα το καταλάβει κανείς έξω από την χώρα!"
Έχοντας γεννηθεί στην Ελλάδα αλλά έχοντας μεγαλώσει στο Λονδίνο και ενηλικιωθεί στις ΗΠΑ, είμαι από εκείνους που το κατάλαβαν με χαμόγελο, γέλιο και αγάπη.
Ο Ντάνυ Μπόιλ δεν πήρε τον λάθος δρόμο του να συναγωνιστεί την αυτοϊκανοποιούμενη σοβαροφανή κουλτούρα της Ελλάδας (η οποία βασίζεται σε επιτεύγματα όχι δικά της αλλά εκείνα των κατοίκων της περιοχής προ 2.500 χρόνων), ή την άψογη μαζική οργάνωση του Πεκίνου (που επέδειξε τον πλήρη συγχρονισμό και ταυτοποίηση των μαζών). Έδειξε τι είναι το σημερινό Ηνωμένο Βασίλειο, για αυτό που είναι, στο τέλος μιας περιόδου 100 χρονών όπου έγινε η μετάβαση από αυτοκρατορία σε πολυεθνική κοινωνία στηριγμένη στα επιτεύγματα που κάνουν τα νησιά τους να ξεχωρίζουν. Όπως φερ' ειπείν η βιομηχανική επανάσταση που ξεπήδησε από την βουκολική ηρεμία, τους χαρακτήρες που μιλάν από την λογοτεχνία τους, από Σαίξπηρ έως Ρώλινκς, και φυσικά το καλύτερο Σύστημα Εθνικής Υγείας στον κόσμο το οποίο έχει τις ρίζες του στον δέκατο ένατο αιώνα.
Μην μου κακολογείτε την Βρετανική National Health Service γιατί ήμουν πολύ υπερήφανος για την κάρτα μου και ο γιός μου οφείλει την ύπαρξή του στο Royal Free Hospital του Hampstead όταν οι Ρωμιοί με κοιτούσαν και ξύναν τα κεφάλια τους μη ξέροντας τι να κάνουν για να μπορώ μια μέρα να γίνω πατέρας. Και όλα τζάμπα. Και το Σύστημα επιζεί ακόμα. Αυτό από μόνο του είναι Ολυμπιακό χρυσό μετάλλιο ανάμεσα στα έθνη. Εσείς, συνεχίστε να δίνετε τα φακελάκια σας.
Στο τέλος, η Βρετανία επέδειξε αυτά στα οποία είναι μανούλα: τον αυτοσαρκασμό, το χιούμορ, την κατάλυση κάθε σοβαροφάνειας, το καλαμπούρι, την μουσική τους. Αυτοί είναι. Τους αρέσει. Και ναι, έχουνε Stonehenge και κάμποσα άλλα πράγματα, και μια Magna Carta του 13ου αιώνα. Το ξέρουνε.
Οι αντιδράσεις ανά τον κόσμο ήταν μικτές, άλλοι ενθουσιάστηκαν, άλλοι το έπιασαν και δεν συμφώνησαν και άλλοι δεν το έπιασαν και δεν συμφώνησαν (Δεν αρκεί να λες ότι σου αρέσει το χιούμορ και ο αυτοσαρκασμός -πρέπει να το πιάνεις και λιγάκι). Τα σχόλια όμως που χαρακτηρίζουν καλύτερα από όλα τον λόγο για τον οποίον δεν ζω στην Ελλάδα, και σκέφτομαι να αποποιηθώ την υπηκοότητα, γράφτηκαν από αναγνώστες στο Βήμα, εδώ: http://www.tovima.gr/sports/article/?aid=468698
Τα σχόλια αυτά, γραμμένα από πικρόχολους, στενόμυαλους ανθρώπους οι οποίοι απλά δεν το έχουν, αποδεικνύουν δύο πράγματα: Η Βούλα Παπαχρήστου πράγματι αντιπροσωπεύει την Ελλάδα σε όλη της την μικροπρέπεια και την φαντασιακή ύπαρξη. Δεύτερον, είχα απόλυτο δίκιο στην προηγούμενη ανάρτησή μου.
